در عهد عتیق، کتاب اِشَعیای نبی باب 42 شامل پیشگویی های نسبتا مفصل و کاملی در مورد حضرت محمد (ص) است. همانطور که قبلا در بحث هایم اشاره کرده ام، این متن خلاصه ای از تاریخ صدر اسلام را بیان می کند.

در کتاب دلایل النبوه تالیف ابوبکر احمد بن حسین بیهقی جلد اول صفحه 176 ، روایاتی نقل شده از کَعْبُ الاَحْبارکه شباهت زیادی با آیات یک تا هفت باب 42 دارد.

ابو‌اسحاق کعب‌ بن ‌ماتع حمیری معروف به کعب الاحبار در عهد جاهلیت از یهود یمن و از قبیلۀ ذی‌ رعین و یا ذی الکلاع و از تابعین بوده است. او از بزرگان علماء اهل کتاب بوده و علت تسمیۀ کعب الاحبار برای او، بهره ‌مندی‌اش از دانش کتاب‌های احبار بوده است. وی سی ‌و دو سال قبل از هجرت به دنیا آمد و بنا به مشهورترین قول پس از پیامبر در اوایل خلافت عمر به اسلام گروید و وارد مدینه شد. کعب پس از گرویدن به اسلام با اصحاب پیامبر مصاحبت داشته و برای آن‌ها از کتب اسرائیلی و اخبار امت‌های گذشته حدیث نقل می‌کرده است.

ام درداء روایت می کند که از کعب الاحبار پرسیدم که صفات پیامبر(ص) در تورات چگونه آمده است. گفت این چنین:

"محمد رسول خداست، نامش متوکل است، تندخو وخشن نیست و در کوچه و بازار بانگ بر نمی دارد. کلیدهایی به او عنایت شده است که چشمهای کور را بینا و گوشهای کر را شنوا و زبانهای نابکار را راست می گرداند و گواهی می دهد که خدایی جز پروردگار یگانه نیست و او را شریک و انبازی نیست. محمد (ص) مظلومان را یاری میدهد و ستم را از ایشان دفع می نماید."

از مسیب بن رافع هم روایت شده است که کعب الاحبارمی گفت در تورات صفات پیامبر چنین آمده است:

"خداوند به محمد (ص) گفته است که بنده ی برگزیده و متوکل اوست، تندخو و خشن نیست، در کوی و برزن بانگ برنمی دارد. بدی را با بدی پاداش نمی دهد، بلکه می بخشد و گذشت می نماید."

این روایات نشان می دهد که بعضی ازعلمای بنی اسرائیل در صدر اسلام هم، باب 42 اشعیا را مربوط به محمد مصطفی می دانستند.